Marian
siada Markowi na ramieniu, potem zasypia mu na kolanach. Słodki.
Budzi nas „furkaniem” – szalonymi lotami po pokoju, zawisaniem
w powietrzu, może tak bez przerwy, nie wpada na przedmioty, nie wali
w lustro. Żre z upodobaniem buraki – szarpie mi z rąk liść.
Łazi koło komputera, zagląda do talerza. Kiedy się go fotografuje
z bliska włazi na aparat i skubie guziczki. Siada na głowie i
zwisając z grzywki zagląda w oczy. Skubie za palce, kiedy ktoś
wsadza ręce na jego ulubioną półkę na kredensie. Skrzeczy i
puszy się. Kiedy siedzi i je w klatce można spokojnie wsadzić tam
obie ręce, żeby sprzatać albo przypiąć marchewkę.
Na początku był Marian. A tak naprawdę na początku był Stefan. A może jeszcze wcześniej – na początku była Molly. Potem już nic nie było takie samo.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz